Rozdział 17 - Randka

Niall's POV:

- Odwołała wyjście? - zapytał Liam, ugryzając kawałek jabłka. Minęło dopiero kilka godzin, odkąd przyjechał do nas doktor i powiedział, że z Aimee będzie coraz lepiej. Godzina mojej niby-randki-niby-nie-randki z Avery zbliżała się nieubłaganie, zostało tylko półtorej godziny.
- Nie. Ale boi się zostawić Aimee samą, więc musiałem ją uspokajać, że wszystko będzie w porządku - westchnąłem. - Harry powiedział, że poogląda z nią jakieś filmy i położy spać. Upewnijcie się tylko, żeby nie biegała i nie wysilała się za bardzo. 
- Na pewno nie chcemy, żeby atak się powtórzył - zapewnił mnie Liam. - To mnie na serio przeraziło. Kompletnie nie wiedziałem co robić. - Potrząsnął głową na wspomnienie tego wydarzenia.
- Jej inhalator będzie stał na stole, tak jak powiedziała Avery. Ale miejmy nadzieję, że już nigdy nam się nie przyda. - Nie chciałem nawet o tym myśleć.
- Spokojnie, Niall - zachichotał mój przyjaciel. - Rozumiem, okej? Poradzimy sobie. - Widziałem jak mnie lustrował od góry do dołu, zażenowany przygryzłem wargę. Moje uczucia do Avery był tak oczywiste i on to wiedział. Liam uśmiechnął się głupawo. - Bardzo ją lubisz, prawda?
Pokiwałem głową, jeszcze bardziej się denerwując. - Myślę, że tak było zawsze. I nie chcę teraz tego zepsuć, wiesz?
- Po prostu bądź sobą, to zawsze najlepsze rozwiązanie. Chyba jeszcze nigdy nie widziałem cię tak podenerwowanego przed randką jak teraz. - Uśmiechnął się do mnie. - Zabierasz ją do jakiejś restauracji?
- Nie, idziemy na skrzydełka z kurczaka. - Liam wybuchnął śmiechem, a ja poczułem jak zalewa mnie fala gorąca. - Nie jestem dobry w tych rzeczach, przecież wiesz! Zarezerwowałem całą restaurację na dachu jednego z wieżowców. Wokół niego są szklane szyby i cały dach jest podgrzewany, odkąd zaczęło się robić zimniej. Po prostu chcę, żeby wszystko było idealne. - Chłopak pokiwał głową ze zrozumieniem.
- Zamierzasz zrobić pierwszy krok? - zapytał, wyrzucając ogryzek do śmietnika.
- Nie wiem - przyznałem, chowając ręce do kieszeni. - Nie wiem, czy ona chce, żeby to działo się tak szybko i czy w ogóle mnie lubi.
- Wiesz co myślę? Musisz przestać robić to, co jest dla ciebie wygodne i po prostu to zrobić. Nigdy się nie dowiesz, jeśli nie spróbujesz. - Oczywiście, że miał rację. Liam zawsze miał same dobre rady.
- Co powinienem ubrać? - zapytałem, lekko spanikowany.
- Ubrania - odpowiedział sarkastycznie, posyłając mi uśmiech. Szturchnąłem go, na co jęknął. - Tylko nie ubieraj żadnych dresów, najlepsze są dżinsy. Coś fajnego i prostego. - Zapisałem to sobie w myślach.
Nagle drzwi otworzyły się i do środka wszedł Harry z Aimee, która siedziała mu na plecach. Kiedy mnie zobaczyła, jej oczy się rozszerzyły i wyciągnęła małe raczki w moim kierunku. Myślę, że chyba nigdy nie dotrze do mnie, jak bardzo ta mała mnie kocha. To dawało mi nadzieję, że jeśli córka Avery mnie pokochała, może i ona też mnie pokocha. 
- Tatusiu - zachichotała. Uśmiechnąłem się i pogłaskałem ją po włosach, które wciąż były rozczochrane jeszcze po spaniu.
- Hej Aimee. Gdzie twoja mamusia? - zapytałem. Dziewczynka wzruszyła ramionami i wskazała na coś, co Harry trzymał w rękach.
- Będziemy mieć film i popcorn.
- Brzmi fajnie. - Posadziłem ją na blacie stołu. Aimee zaczęła ciężko oddychać, wpatrując się w przestrzeń, która dzieliła ją od podłogi. Przytrzymałem ją i przytuliłem ją do siebie, tak by nie miała żadnej szansy spaść. - Będziesz miła dla Harry'ego? - Mała entuzjastycznie pokiwała głową. - Dobra, teraz muszę się przygotować. Zabieram twoją mamusię na kolację. - Twarz dziewczynki w momencie się rozjaśniła.
- Na popcorn? - zapytała. Zachichotałem i pokręciłem głową. Oddałem ją z powrotem Harry'emu. Aimee wybrała jeden z filmów.Właśnie wkładała do odtwarzacza płytę "Stuart Malutki". Była w samej pieluszce i koszulce z wielkim kucykiem pony.
- Będziesz za chwilę gotowy? - usłyszałem głos za sobą. Obróciłem się i zobaczyłem Avery ubraną w ciemną parę dżinsów i niebieską koszulkę. Widać było, że nałożenie makijażu i ułożenie włosów zajęło jej trochę czasu. Wyglądała świetnie, naprawdę świetnie.
- Tak. Wezmę tylko kurtkę - odpowiedziałem, kiedy moje serce wreszcie się uspokoiło. Kątem oka mogłem dostrzec Liama, który uśmiechał się do mnie znacząco.


Avery's POV:

- Podzielimy między siebie dwadzieścia skrzydełek.. tak myślę. I jakieś *grissini? - Niall spojrzał na mnie, by dostać moją zgodę. Pokiwałam głową. Kelnerka uśmiechnęła się do nas grzecznie, ale widziałam, że walczy z sobą, by utrzymać zimną krew. Jej ręce drżały. 
- Dobrze. Czy życzy pani sobie więcej coli? - zapytała mnie. Przytaknęłam i podałam jej moją do połowy pełną szklankę. Kiedy tylko odeszła, Niall zaczął się śmiać.
- Nie powinienem się śmiać, ale ona wyglądała, jakby zaraz miała zemdleć.
- Właśnie taki efekt wywołujesz na ludziach. Chyba czasem będę musiała chodzić do łazienki - zażartowałam. 
- I jak? To fajne uczucie wychodzić gdzieś, nie martwiąc się o Aimee? 
- Niall, to że jej przy mnie nie ma, nie znaczy że się o nią nie martwię. 
- Oni naprawdę dobrze się nią zajmą, Ave. Naprawdę - powtórzył, utrzymując ze mną kontakt wzrokowy. - Chcę po prostu, żebyś miała jedną noc, kiedy będziesz mogła się zrelaksować. Każdy widzi, ile zrobiłaś dla tej małej.
- Tak? A co z tobą? Czy ona przypadkiem nie nazwała cię swoim tatusiem? Ona naprawdę cię kocha. - Niall zarumienił się na moje słowa i nie wiedząc co robić, wziął łyk piwa.
- Czuję teraz, jakby ona była moją własną córką - przyznał. - Kocham ją tak samo mocno, a może jeszcze bardziej niż ona mnie. Jesteście całym moim światem. - Wiedziałam, że nie chodziło o to, że chciał mi się przypodobać, on rzeczywiście to czuł. A to sprawiało, że zakochiwałam się w nim jeszcze bardziej.
- Mam tak samo - zachichotałam, na co się uśmiechnął. Wróciła do nas kelnerka z dużym talerzem jedzenia.
- Wow - wyszeptał Niall. - To nieźle wygląda. - Kelnerka zarumieniła się na jego słowa i podałam mi szklankę, która teraz napełniona była po same brzegi i ozdobiona plastrem cytryny. Po tym odeszła bez słowa w kierunku kuchni.
Rozejrzałam się wokół nas, było pięknie. Słońce właśnie zachodziło i rozświetlało cały taras. Wszystkie ściany wokół nas zbudowane były z szkła. Wszystkie oprócz jednej, która była murowana, więc mogliśmy prawie z każdej strony oglądać Nowy Jork. To było szalone.
- Jeśli ni zaczniesz teraz jeść, to wszystko zaraz zniknie - ostrzegł mnie Niall, który powoli kończył pierwsze skrzydełko. Chwyciłam jedno i wgryzłam się w nie. Nie przejmowaliśmy się tym, że możemy się ubrudzić. Czułam, że przy Niallu mogę być po prostu sobą i on to akceptował.
- Najlepsze skrzydełka na świecie - powiedział chłopak. Pokiwałam głową w pełni się z z nim zgadzając. Niall uniósł w górę swoją szklankę, zrobiłam to samo. Stuknęliśmy się nimi.
- Za co wznosimy toast? - zapytałam.
- Za najlepsze skrzydełka na świecie z najlepszą dziewczyną na świecie - uśmiechnął się. Poczułam jak się czerwienię, zawiesiłam wzrok na jego ustach. Tak bardzo chciałam, żeby mnie pocałował, ale nie chciałam sama tego zrobić. To mogłoby dziwnie wyglądać. Poza tym wiedziałam czego chciał i to nie było to, czego chciałam ja.
- Jakieś newsy w sprawie wyjazdu do Londynu? - zapytałam bez entuzjazmu. To była jedna z rzeczy, o których musiałam z nim porozmawiać. Musiałam wyjaśnić, że wcale nie chodziło mi o żaden e-mail, tylko po prostu nie chciałam, żeby wyjeżdżał.
- Na pewno nie będzie to jakoś wkrótce. Zapomniałem i powiedzieć.. Dostali się do mieszkania twojego chłopaka. - Oczy rozszerzyły mi się ze strachu. Oni go szukali. Zastanawiałam się czy na podłodze wciąż leży szkło z potłuczonej lampy. Miałam nadzieję, że nie ruszył ulubionego pluszaka Aimee. 
- Oh. - Tylko tyle zdołałam powiedzieć. Zaschło mi w gardle.
- Znaleźli.. narkotyki. I mnóstwo alkoholu - dodał, wpatrując się w swoje kolana.
- Oh - powtórzyłam.
- Oh? - Westchnął. - Avery, wiedziałaś o tym? - Zmrużył oczy, patrząc prosto w moje. Przygryzłam wargę, myśląc o tym, co powiedział mi Harry tamtej nocy, ale za bardzo się bałam. Nie chciałam, żeby taka perfekcyjna noc, miała takie okropne zakończenie.
- Tak - przyznałam.- Ale słuchaj, możemy o tym nie rozmawiać? - praktycznie zaczęłam go o to błagać.
- Okej - odpowiedział spokojnie, uśmiechając się do mnie. Sięgnął przez stół i wziął moją dłoń w swoją, po czym potarł ją delikatnie kciukiem. Spojrzałam w górę i rzuciłam mu uśmiech, mając nadzieję, że jest w stanie odczytać ból z moich oczu. Tak bym nie musiała mówić tego na głos. - Postaram się jak najkrócej: znaleźli telefon Kate i przejrzeli historię. Nie było tam nic o naszym Motelu 6, więc wygląda na to, że możemy tam wrócić. - Uśmiechnął się. - Brzmi to tak, jakbyśmy nie byli tam od wieków, prawda?
- Taa - przyznałam, a uśmiech sam wkradł mi się na usta. - To brzmi jak powrót do domu.
- To jest nasz dom - zachichotał Niall, przygryzając wargę. Wyglądał jakby się czymś denerwował, nie wiedziałam dlaczego. Z jakiś powodów czułam, że ja Niall byliśmy dwiema zupełnie różnymi osobami. Nie tymi, które przytulały się razem w nocy, ale nieznajomymi siedzącymi przy jednym stole.
Wstałam i powoli podeszłam do jednej ze szklanych ścian, po czym usiadłam przed nią. Wzięłam się na odwagę, by spojrzeć w dół na małe taksówki i ludzi, wyglądających stamtąd jak mrówki. Słońce było teraz wielką pomarańczową plamą na tle różowego nieba. Po chwili Niall usiadł przy mnie. 
- Półtora miesiąca temu nigdy bym nie pomyślała, że tu będę. - Pokręciłam głową. - To szalone, jak to wszystko się potoczyło. Mam na myśli: siedzę tu obok ciebie w Nowym Jorku i oglądam zachód słońca. - Znów potrząsnęłam z niedowierzaniem głową.
- Obok gorącego chłopaka - zażartował Niall, przeczesując dłonią włosy. Uśmiechnęłam się i położyłam obok niego. Drewniana podłoga nie była zbyt wygodna, zupełne przeciwieństwo Nialla. Był jak ludzka poduszka.
- Racja. - Uśmiechnęłam się. - Jak myślisz, gdzie będziemy za miesiąc? Wciąż razem?
- Chyba chciałaś ruszyć dalej ze swoim życiem i tylko dostać ode mnie mojego e-maila - powiedział z nutą smutku w głosie. - Westchnęłam, zmusiłam się, by na niego spojrzeć.
- Nie powinnam była tego mówić - przyznałam. - Prawda jest taka, że nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. Nawet jeśli dostałabym twojego e-maila, czy cokolwiek dzięki czemu mogłabym się z tobą skontaktować.. Źle bym skończyła. - On nie miał o niczym pojęcia.
- To dziwne - odpowiedział. - Półtora miesiąca temu moje życie było idealne i myślałem, że mam wszystko, czego mógłbym tylko zapragnąć. Ale teraz ty w nim jesteś, a ja uświadomiłem sobie, jak wiele traciłem. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie teraz życia bez ciebie albo Aimee. To tylko miesiąc, a wydaje się wiecznością.
Uśmiechnęłam się, zamykając na chwilę oczy.
- Chciałabym zatrzymać czas i zostać tu na zawsze. Gdybym mogła odtwarzać ten moment znowu i znowu, zrobiłabym to. Szczególnie dlatego, że nie wiem ile mam czasu, zanim Kate Winters zostanie złapana, a ty wrócisz do domu. - Wypowiedzenie tych słów zabolało bardziej, niż byłam w stanie to sobie wyobrazić. 
- Myślisz, że wrócisz do swojego chłopaka? - zapytał, na co od razu potrząsnęłam głową.
- Nie, nigdy w życiu. Za żadne skarby świata bym do niego nie wróciła - odpowiedziałam, siadając. 
Siedzieliśmy w ciszy przez jakąś wieczność, po prostu wpatrując się w niebo. W oddali byłam w stanie dojrzeć Empire State Building. Cała reszta: wszystkie moje problemy i zmartwienia zdawały się znikać, myślałam tylko o tym, że jestem tam z Niallem.
- Obiecałam sobie, że powiem ci dzisiejszego wieczoru - odezwałam się nagle, zaskakując nawet samą siebie. Wiedziałam, że nie ma już odwrotu. - Muszę powiedzieć ci to, co naprawdę zamierzałam powiedzieć wczoraj na balkonie. 
Chłopak spokojnie pokiwał głową, jego niebieskie oczy wpatrywały się w moje brązowe. Przypomniałam sobie, że o co było między nami jest tylko tymczasowe, musiałam zaryzykować. Jeśli Niall mnie nie kochał, nic na to nie poradzę, mogę tylko usiąść i zastanawiać się, jakby to było.
- Nie chcę twojego e-maila - wypaliłam. Znieruchomiał na moje słowa.
- Cóż, tego się nie spodziewałem. - Potrząsnęłam szybko głową.
- Nie, to nie o to chodzi - wytłumaczyłam. - Nie chcę twojego e-maila, bo nie chcę żebyś wyjechał i mnie opuścił. - Nie miałam pojęcia, do czego dążę. Było tak, jakby słowa same opuszczały moje usta.
- Zakochałam się w tobie i wiem, że nie wytrzymam bez ciebie. Nic na to nie poradzę i zrozumiem, jeśli tego odwzajemniasz.
Moja twarz w momencie przybrała kolor różowy. Czułam, jakbym cała płonęła. Obróciłam się od chłopaka i spojrzałam w okno, poczułam skurcz żołądka. Nie powinnaś była tego robić Avery,wszystko zniszczyłaś. Jesteś taką idiotką..
- Przepraszam - wyrzuciłam z siebie, próbując rozluźnić atmosferę. - Wiesz co? Po prostu zapomnijmy o wszystkim co powiedziałam i-
- Czekaj - przerwał mi Niall. Uniosłam głowę w górę i spojrzałam na niego, był całkowicie poważny. - Co jeśli nie chcę zapominać o tym, co powiedziałaś?
Rozchyliłam wargi, czułam się tak, jakbym miała problemy z oddychaniem. Mały uśmiech błąkał się po jego ustach, zdałam sobie sprawę z tego, że nie jest ani trochę zły. W połowie spodziewałam się tego, że uderzy mnie po moim wyznaniu. Moja psychika wciąż była zniszczona przez Jake'a. 
- Chciałbym czegoś spróbować - szepnął Niall. Jego oddech wywoływał dreszcze na moim kręgosłupie. - Do tej pory nie całowałem zbyt wiele dziewczyn..
Powoli pochylił się nade mną i zanim się zorientowałam, nasze usta się złączyły. Mój mózg nie był w stanie zrozumieć, co tak naprawdę się dzieje. To nie był jeden z tych magicznych, pełnych fajerwerków pocałunków, nie był pełen pasji i głodu. Był wolny i słodki, taki którego nigdy wcześniej nie doświadczyłam. 
Nasze usta tańczyły razem, Niall położył swoją dłoń na moich plecach, a drugą dotknął mojego policzka. Bez żadnego ostrzeżenia mojego mózgu, oplotłam ręce wokół szyi chłopaka. Mogłam niemal poczuć, jak uśmiecha się przy tym. Jego dłonie zjechały w dół mojej talii, przyciągając mnie do siebie. Przestaliśmy tylko na chwilę, by złapać oddechy, po czym znów kontynuowaliśmy pocałunek. Uśmiechnęłam się przez jego usta, na co z jego dobiegł chichot. Pociągnął mnie za sobą na ziemię, złączając ze sobą nasze czoła. 
- Wcześniej nie całowałem zbyt wiele dziewczyn - powtórzył, próbując złapać oddech. - Ale ty nie jesteś wieloma dziewczynami. Jesteś Avery i myślę, że zakochałem się w tobie tak samo, jak ty zakochałaś się we mnie.
Gdy wypowiedział te słowa, znów przywarł do mnie swoimi ustami i przycisnął mnie do podłogi ciężarem swojego ciała. Wcześniej wyobrażałam sobie ten moment kilka razy, ale teraz to naprawdę się działo. Moje wyobrażenia były zupełnie inne od rzeczywistości. Teraz było o wiele lepiej. Było tak, jakby wszystko układało się w logiczną całość.
- Powiemy innym? - wyszeptałam w jego usta.
- Nie martw się o nich, Ave - odpowiedział, nie przestając mnie całować. Położyliśmy się obok siebie, wciąż się uśmiechając. Oboje nigdy wcześniej nie doświadczyliśmy prawdziwej miłości, to nie mogło się równać naszym poprzednim związkom.To tak musiała wyglądać miłość, to musiał być to uczucie. Byłam tego na 100% pewna.
- Najważniejsze jest teraz to, co jest pomiędzy nami - szepnął, wciąż z uśmiechem na twarzy. Tak bardzo jak próbowałam przestać się uśmiechać, tak coraz bardziej czułam, że to niemożliwe. Poddałam się, przy nim nie można było być poważnym.
Nagle przypomniałam sobie o Jake'u. Przypomniałam sobie, że z nim sprawy miały się dokładnie tak samo. Był słodki, delikatny i kochany, a potem zamienił się w potwora. Był jedną z najbardziej niesamowitych osób, więc kiedy uderzył mnie po raz pierwszy, to był szok. Upomniałam się, że teraz może stać się to samo.
- Niall.. - Znieruchomiałam, potrząsając głową. Na jego twarzy pojawił wyraz zdziwienia. - Niall, nie. - Wsparłam się na łokciach i wyślizgnęłam się spod niego.
- Avery? - Jego głos zamienił się w szept, który ledwie mogłam dosłyszeć. - O co chodzi?
Zaczęłam potrząsać głową, to co robiłam było kompletnie złe. Była szansa, że Niall stanie się taki jak Jake - to mogło stać się nieoczekiwanie.
Ale wtedy przypomniałam sobie, co powiedział mi Harry o wyjawieniu prawdy przed Niallem. Właśnie tego potrzebowałem, ale niby jak miałam to zrobić? To była jeszcze większa sprawa do ujawnienia niż moja miłość do Nialla - co naprawdę było czymś.
Zaufaj mu - krzyczało moje serce, próbując zaćmić moje myśli. Posłuchałam już mojego serca, kiedy kilka minut temu wyznałam Niallowi, że się w nim zakochałam, więc czemu nie miałabym też spróbować tym razem?
 To był czas na zmiany. Czas bym uwolniła się od swojej okropnej, traumatycznej przeszłości i zaczęła żyć jak normalna dziewczyna. Nadszedł czas, by przyznać się do tych wszystkich tortur, których doznawałam przez ostatnie lata.
- Muszę ci coś powiedzieć - odezwałam się wreszcie. - Albo.. pokazać ci coś - poprawiłam się. - Nie sądzę, że - Wyglądał na zmieszanego, kiedy zaczęłam podnosić koszulkę.
- Avery, chyba na to za wcześnie..
- Nie, nie zdejmuję swoich ubrań - prychnęłam. - Po prostu, proszę. To dla mnie zbyt trudne, żeby to powiedzieć. - Moje oczy zaczęły się robić coraz bardziej wilgotne. Odsłoniłam swój brzuch i ogromną, postrzępioną bliznę. 
Usłyszałam westchnienie Nialla. Powoli dotknął mojej skóry. Delikatnie i ostrożnie. Pozwoliłam mu zbadać moją ranę, przypominając sobie noc, kiedy powstała. Było to wtedy, kiedy powiedziałam Jake'owi o tym, że jestem w ciąży. Nie spodziewałam się u niego takiego wybuchu. 
- Muszę ci o sobie opowiedzieć - szepnęłam. - Muszę opowiedzieć ci wszystko, zaczynając od samego początku.

*Grissini - rodzaj włoskiego pieczywa, które ma postać wąskich paluszków.

_________________________

ŻYJECIE #NAVERYSHIPPERS? OKEJ. NAVERY. ONI SIĘ POCAŁOWALI ASDFGHJKLASDFGHJKL KTO NIE MOŻE ODDYCHAĆ TAK JAK JA ASDFGHJKL WRESZCIE TO ZROBILI WRESZCIE WYZNALI SOBIE UCZUCIA MYŚLĘ, ŻE TO PORA NA POSPAMOWANIE Z #Motel6PL :")
+ CZY TO TEŻ NIE WSPANIAŁY MOMENT NA:

IDK CZY WIECIE ALE STEAL MY GIRL WYCIEKŁO ♥

http://ahmynashty.tumblr.com/post/97974521606/steal-my-girl

Podobało ci się? Wyraź swoją opinię w komentarzu!